Dilsiz hikayeler !!!

    Ne çok hikaye var memleketimde sessiz, dilsiz... kahramanlarının duyulmadığı, görülmediği ne çok yasak hikaye var…

   Yüreklerin kör olduğu bir zamanda; kim haklı kim haksız, kim doğru kim yanlış bilinmezken sevdim ben bu yasak hikayeyi... Anladım ki; birileri yaşayabilsin diye, dik durabilsin diye, hoşgörüye ihtiyaç duymadan kendisi olabilsin diye, birilerinin kendini ateşe attığı bir hikayeydi bu.. kim bilir ne çok hayatı, hayali, umudu ve ne çok yüreği öldürmüştü bu ateşe atılmalar..Ama buna rağmen bu insanlık davası için kendini feda eden insanlar hiçbir zaman pişman olmuyorlardı çünkü onlar insan kalabilmenin savaşını veriyorlardı ve bunu sadece daha güzel bir dünya için yapıyorlardı.İnsan fark etmiyor Ama Her bir ölüm biraz daha eksiltiyor bizi.. eksiliyor insanlığımız.. ve sessiz kaldığımız her bir zulüm biraz daha yaklaştırıyor bizi onursuzluğa, zalimliğe,  cehenneme…

   Oysa ki sevgiyle yaşamayı becerebilseydi insan, ne güzel hikayeler yazılırdı bu memlekette. Ahh insan bir tek bunu başarabilseydi yeterdi.Ne kadar insanlık onurunu yerlere düşürmüş olsa da kıymetlidir çünkü insan. Ama bir bilsek kıymetimizi, bir bilsek bir insanı sevmek için insan olmasının yetebileceğini.. işte o zaman daha güzel daha yaşanılır bir yer olurdu dünya ve daha az ölür daha çok mutlu olurduk belki de..

    Neyi paylaşamıyor bu insanlar ?  Dünya herkese yetecek kadar büyük.. yeryüzünde herkese yetecek kadar yer varken ve gökyüzü herkesin üstünü örtecek kadar genişken ,denizler dağlar herkese yetebilirken neyin savaşını veriyordu insanlar ??? Bu dünyada bir tek insanca yaşamanın mücadelesi verilmeli, tıpkı görmezden gelinen hikayelerin gizli kahramanlarının yaptığı gibi, insanlık için savaşılmalı insanı yok etmek için değil..