Yalnızlaşıyor İnsan…

   Fark ediyorum da her geçen gün biraz daha artıyor tek başıma yaptıklarım ve her geçen gün daha çok sevmeye başlıyorum yalnızlığı… bu iyi bir şey değil galiba.Çünkü insanlardan uzaklaşmak ve giderek daha az insana  ihtiyaç duymaya başlamak, insani duygulardan da uzaklaşmak gibi geliyor bazen.Ama buna rağmen uzaklaşıyor gibiyim ve galiba alışıyorum kendimle yaşamaya..

    İnsan en çok insana muhtaçtır aslında. Kimi zaman derdini anlatacağı, kimi zaman mutluluğunu paylaşacağı bir insana ihtiyaç duyar herkes.Hatta bence insanın her anında yanında olmasını istediği herhangi bir insanı olmalı.Peki ya yoksa, işte o zaman sanırım insan giderek sessizleşiyor ve artık kendiyle konuşmaya başlıyor.Ve bu andan sonra işte yalnızlık başlıyor, yalnızlığa alışmış bir insanda  artık başka insanlara ihtiyaç duymuyor...

  Bu halin sebebi ya insanın kendisidir yada herkestir.Çünkü Daha az arıyoruz artık sevdiklerimizi, daha az özlüyoruz ve daha çabuk unutuyoruz kaybettiklerimizi... Bu iyi değil !!!  Bu hale gelmemiz bizi daha soğuk yapar, sevdiklerimizden uzaklaştırır ve yanı başımızdaki insanların bile derdini bilmeden umursamazca yaşamamıza sebep olur.Oysa aramak, sormak lazım, insanları dinlemek için vakit ayırmak lazım, yaşadığımız çağ ve hayat koşuşturması  bunları zorlaştırsa da  insan dinlemeli insanı...çünkü insan olmanın bir gereğidir bu! Sanırım bu yüzden  insanlarla olan mesafeyi dengede tutmak lazım daha fazla uzaklaşmamak için..

   Ama insan bir kez alıştı mı yalnızlığa, bir daha zor geliyor insan içine karışması ve ne dinlemek istiyor kimseyi nede anlatmak istiyor kimseye kendini…